Kraina magii w górach – Hala Gąsienicowa. Najpiękniejsze miejsce w Tatrach. Nie ma znaczenia, o jakiej porze roku ją odwiedzicie. Wyobraźcie sobie bacówki na otwartej przestrzeni w otoczeniu wysokich, groźnych szczytów. Wiosną przyciąga fanów krokusów. Za każdym razem powitają Was oszałamiające widoki. W ciągu roku Halę Gąsienicową odwiedza kilka tysięcy turystów więc ciężko tam o ciszę i samotność.

Czarny Staw Gąsienicowy zimą wzbudza respekt i szacunek – pokryta grubą warstwa lodu tafla w otoczeniu strzelistych szczytów tatrzańskich.

Trasa wycieczki: Kuźnice – Boczań – Przełęcz między Kopami (Karczmisko) – Hala Gąsienicowa – Schronisko PTTK Murowaniec – Czarny Staw Gąsienicowy – Boczań – Kuźnice

Hala Gąsienicowa jest doskonałym wyborem dla osób rozpoczynających swoją przygodę w zimowych Tatrach. Proponowana przez nas trasa jest stosunkowo łatwa, nie wymaga umiejętności technicznych. Jest to jednak wycieczka dla osób z dobrą kondycją. Raczki lub raki oraz stuptuty obowiązkowe. Przydadzą się też kijki trekkingowe.

Przed wyjściem zawsze sprawdzajcie prognozę pogody oraz komunikaty TOPR / TPN, zwłaszcza te dotyczące stopnia zagrożenia lawinowego. Już przy lawinowej 3 odradzam wyjścia powyżej schronisk oraz ograniczenie się do bezpiecznych szlaków.

Odcinek trasy: Kuźnice – Boczań – Przełęcz między Kopami (Karczmisko)

No to w drogę!

Startujemy w Kuźnicach. Jak do nich dojechać? Do samych Kuźnic (część Zakopanego) nie dotrzesz samochodem. Nie dlatego, że nie ma tam drogi ale po prostu Kuźnice są zamnięte dla ruchu samochodowego. Auto można zostawić na parkingu przy rondzie Jana Pawła II (parking blisko skoczni). Stąd pieszo ok 2 km (40 min). Jeśli, jak my, wolicie przemieszczanie się busami czy komunikacją miejską to z dworca kursują busy do Kuźnic. Zwróćcie jednak uwagę, że odjeżdżają nie spod dworca PKP ale po drugiej stronie, przy barze FIS.

Kuźnice są zawsze pełne turystów. Z tego miejsca ruszają szlaki na m.in. Nosal, Giewont, Halę Gąsienicową a przede wszystkim stacja dolna kolejki na Kasprowy Wierch. Przed wejściem na szlak stoi urządzenie do sprawdzania detektorów lawinowych. Jeżeli dysponujemy czymś takim można skorzystać.

Boczań

Następnie przechodzimy przez drewniany mostek i stajemy przed kasą TPN. Wybieramy szlak – na lewo niebieski przez Boczań, na prawo żółty przez Dolinę Jaworzynkę. W lecie proponuję wybrać opcję wejście niebieskim i zejście żółtym, zimą jednak, zwłaszcza przy zagrożeniu lawinowym, wejście i zejście niebieskim na pewno jest bezpieczniejsze. W Dolinie Jaworzynki schodzą lawiny.

Ruszamy więc w lewo leśną ścieżką. Początkowo towarzyszy nam zielony szlak, który odbija w kierunku Nosala. Droga nie jest trudna ale pnie się pod górę. W przypadku dużej ilości śniegu może spowalniać i męczyć. Sporo osób tędy idzie więc szlak jest przetarty. Jest trochę ślisko więc ubieramy raczki. Co jakiś czas mijają nas narciarze biegowi, których trasa przecinać się będzie z naszym szlakiem kilkukrotnie.

Mijamy ostry zakręt w lewo i jesteśmy na zboczu Boczania (1208 m npm). W tym miejscu warto się zatrzymać na chwilę. Przez świerki przebija się cudowny widok na ośnieżone szczyty Kasprowego Wierchu.

Po krótkim odpoczynku idziemy dalej. Jeszcze przez chwilę idziemy prostą leśną ścieżką. Droga zaczyna się ponownie piąć. Za około 600 m wychodzimy z las. Teraz trasa wiedzie przez  Skupniów Upłaz (kilometrowy grzbiet położony pomiędzy Doliną Jaworzynki a Doliną Olczyską. Jego nazwa pochodzi od góralskiego nazwiska Skupień, upłaz zaś w gwarze góralskiej oznacza łagodny, trawiasty grzbiet).

Jak to w zimie droga jest węższa. Trzeba uważać na mijających nas ludzi., Dodatkowym utrudnieniem są osoby poruszające się na nartach skiturowych. Momentami sytuacja wygląda groźnie. Staramy się zatrzymywać i przepuszczać narciarzy.

Stresik wynagradzają nam widoki z obu stron. Pogodę mamy piekną więc panorama sama się prosi o sesję zdjęciową. W tym miejscu widać, że zagrożenie lawinowe nie jest wymysłem. Wystarczy chwila, by śnieg spadł z góry kaskadą zabierając po drodze wszystko co napotka.

Ruszamy dalej. Jeszcze trochę pod górę i dochodzimy do Przełęczy między Kopami.

Odcinek trasy: Przełęcz między Kopami (Karczmisko) – Hala Gąsienicowa – Schronisko PTTK Murowaniec

Na Przełęczy niebieski szlak, którym przyszliśmy z zółtym szlakiem biegnącym przez Dolinkę Jaworzynki. Przełęcz między Kopami  położona jest  1499 m n.p.m. Dla chodzących po Sudetach – to wyżej niż Szczeliniec ale trochę niżej niż Śnieżka.

Z przełęczy rozciąga się interesująca panorama, która obejmuje m.in. Giewont z jego łagodnym południowym zboczem, przełęcz Krzyżne. Przy dobrych warunkach można zobaczyć wynurzającą się w oddali Beskidy: Babią Górę 1725 m n.p.m. (najwyższy szczyt pasma) oraz Pilsko 1557 m n.p.m.

Jeszcze tylko 30 min łatwej i przyjemnej widokowo drogi prowadzącej prosto do Hali Gąsienicowej. Po drodze możemy zobaczyć innymi:  słowacki Hawrań,  masyw Kończystej,  Żółtą Turnię,  Granaty,  Kozi Wierch, Kościelec  oraz  Świnicę. ORLA

Hala Gąsienicowa

Hala Gąsienicowa położona jest  1514 m n.p.m. Na  Hali Gąsienicowej  znajduje się  Stacja Meteorologiczna IMGW. Często odbywają się tutaj szkolenia ratowników TOPR.

Szlak powoli schodzi do doliny, ścieżka mija słynną Betlejemkę i dociera do rozwidlenia. Jest to jedna z najpiękniejszych panoram tatrzańskich z Granatami, Kozim Wierchem, Świnicą i najbardziej imponująco wyglądającym Kościelcem. Szlaki krzyżują się tutaj i przecinają. Opcji jest bez liku, ale najczęściej wybierane jest zejście do Schroniska Murowaniec.

Odcinek trasy: Dolina Gąsienicowa – Schronisko PTTK Murowaniec – Czarny Staw Gąsienicowy

Dolina Gąsienicowa zwana była niegdyś Dolina Gąsienicowych Stawów i stanowi górne piętro Doliny Suchej Wody Gąsienicowej. Niegdyś wypasana, stad liczne szałasy pasterskie. Sama jej nazwa pochodzi od dawnych właścicieli z XVII wieku, którzy nosili nazwisko Gąsienica. Co ciekawe, później na mapach figuruje jako Dolina Siedmiu Stawów, choć jest ich tutaj zdecydowanie więcej.

Pogoda zaczyna się trochę psuć. Chmury zaczęły schodzić coraz niżej, powoli zaczepiając o szczyty. My decydujemy się podejść dalej, do Czarnego Stawu Gąsienicowego a w drodze powrotnej skorzystać z gościych progów schroniska.

Niebieski szlak do Czarnego Stawu Gąsienicowego zajmuje ok 30-40 min ( 2,25 km). W zimie wystepuje tam zagrożenie lawinowe więc warto przemyśleć czy nie wystarczy nam samo dojście do Murowańca. Trzeba przede wszystkim sprawdzić komunikaty lawinowe TPN / TOPR oraz prognozę pogody.

Szlak nie jest trudny. W lecie to przyjemny spacerek, zakończony lekką wspinaczką po progu polodowcowym. W zimie ścieżka jest zdecydowanie węższa. Trzeba bardzo ostrożnie mijająć się z idaćymi naprzeciwko turystami. Zdarzają się również skitourowcy (chociaż dla nich wytyczony jest szlak biegnący po dnie doliny). Sniegu jest dużo, czasami noga zapada się w nim głęboko, przez co droga wydaje się dłużyć. Lekki dreszczyk powoduje też, że trawesując zbocza małego Kościelca mamy po lewej stronie przepaść.

Przed nami rozpościera się przecudny widok na szczyty Orlej Perci. Szary, bezsłoneczny krajobraz potęguję mroczny klimat. Ale i tak jest cudnie!

Czarny Staw Gąsienicowy ukrył się całkowicie pod śniegiem i lodem. To największy stawem Doliny Gąsienicowej: Znajduje się na wysokości 1624 metry, ma ponad pół kilometra długości oraz, w najniższym miejscu, 51 metrów głębokości. W lecie majestatyczne szczyty odbijają się w czarnej tafli wody, w zimie wszystko spowija biały puch.

Staw wciśnięty jest pomiędzy strome ściany Kościelca oraz nieco łagodniejsze zbocza Żółtej Turni. Na południu świetnie widać też kawałek słynnej Orlej Perci, szczególnie okolice Koziego Wierchu oraz Granatów.

Tego dnia ludzi nie jest dużo. Większość osób spotkanych tego dnia na szlaku jako cel obrało sobie Murowaniec lub Kasprowy Wierch z Doliny Gąsienicowej.

Odcinek trasy: Schronisko PTTK Murowaniec – Boczań – Kuźnice

Robi się coraz chłodniej więc po sesji fotograficznej w naszych nowych koszulkach Azymut ruszamy w drogę powrotną do schroniska.

Schronisko PTTK Murowaniec położone jest na wysokości 1500 m n.p.m., na Hali Gąsienicowej. Zbudowane zostało w latach 1921–1925 przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Otwarcie nastąpiło 12 lipca 1925 roku. Schronisko posiada 116 miejsc noclegowych w pokojach 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10 i 12-osobowych. Warto zauważyć, że schronisko nie zapewnia noclegów w ramach tzw. gleby. A także, że w schronisku istnieje możliwość płatności wyłącznie gotówką – na miejscu dostępny jest bankomat.

Od Murowańca można wyruszyć między innymi w kierunku Kasprowego Wierchu, Świnickiej Przełęczy, Zawratu, Kościelca, Świnicy, Koziego Wierchu, Przełęczy Krzyżne lub Przełęczy Liliowe.

Schronisko odwiedzamy razem w pandemii więc w sali nie ma ławek i stołów. Bufet wydaje posiłki na wynos. Ludzi wewnątrz jest jednak bardzo dużo. Nic dziwnego – zrobiło się już chłodno więc każdy chce skorzystać z możliwości ogrzania się choć chwilę.

INFORMACJE O TRASIE

długość proponowanej trasy: 12,6 km
szacowany czas przejścia proponowanej trasy: 5:10*
suma podejść: 855 m
suma zejść: 855 m

*w zimie warto dodać 40-60 min.

INFORMACJE PRAKTYCZNE

• Bilet wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego:
  – normalny: 8 zł
  – ulgowy: 4,5 zł

• Jak zawsze przypominam, aby się odpowiednio przygotować, bez względu na to jaki kierunek w górach wybieramy. Warunki atmosferyczne mogą zmienić się bardzo szybko. Ponadto zimą trzeba mieć odpowiednie obuwie. Co znaczy odpowiednie – dostosowane do pogody i pory roku, żadnego płaskie podeszwy czy lekkie obuwie. Zimą droga pokryta jest warstwą lodu i śniegu. Piaskarki tam nie jeżdżą i nikt solą też szlaków nie posypuje. O upadek więc nie jest trudno! Przydadzą się też raki albo raczki. Pamiętajcie też o zabraniu zapasu wody i prowiantu.

• Trasa latem nie należy do trudnych, jednakże wymaga dobrej kondycji. Zimą raczej dla średniozaawansowanych. Nie dla wózków.

• Przed wyjściem koniecznie sprawdźcie prognozę pogody!